خطبه شماره 193 نهج البلاغه

خطبه شماره 193 نهج البلاغه خطبه هنگام دفن سرور زنان جهان حضرت فاطمه (سلام الله علیها)

مذهبی

“متن خطبه 193 نهج البلاغه با ترجمه استاد حسین انصاریان”

193

وَ مِنْ کَلام لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ

از سخنان آن حضرت است

رُوِىَ عَنْهُ اَنَّهُ قالَهُ عِندَ دَفنِ سَیّدةِ النِّساءِ فاطمةَ عَلَیهَا السّلام کَالْمُناجى بِهِ

این سخن را به هنگام دفن سرور زنان جهان حضرت فاطمه علیهاسلام گفت

رَسُولَ اللّهِ صَلّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ عِنْدَ قَبْـرِهِ.

گویى با پیامبر صلّى اللّه علیه وآله بر سر قبرش درد دل مى کرد

السَّلامُ عَلَیْکَ یا رَسُولَ اللّهِ عَنّى وَ عَنِ ابْنَتِکَ النّازِلَةِ فى
اى رسول خدا، از من و دخترت بر تو سلام باد که در جوار
جِوارِکَ، وَالسَّریعَةِ اللَّحاقِ بِکَ. قَلَّ یا رَسُولَ اللّهِ عَنْ صَفِیَّتِکَ
تو آمد، و به سرعت به تو ملحق شد. اى رسول حق، از دورى دختر برگزیده ات شکیبایى ام
صَبْرى، وَ رَقَّ عَنْها تَجَلُّدى، اِلاّ اَنَّ لى فِى التَّاَسّى بِعَظیمِ فُرْقَتِکَ،
کم شد، و طاقتم از دست رفت، جز آنکه مرا در فراق عظیم تو،
وَ فادِح  ِ مُصیبَتِکَ مَوْضِعَ تَعَزٍّ. فَلَقَدْ وَسَّدْتُکَ فى مَلْحُودَةِ
و سنگینى مصیبتت جاى تسلیت (در مصیبت فاطمه) است. زیرا من بودم که با دست خود تو را در آغوش خاک
قَبْرِکَ، وَ فاضَتْ بَیْنَ نَحْرى وَ صَدْرى نَفْسُکَ. فَاِنّا لِلّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ
جاى دادم، و سرت بر سینه من بود که روح پاکت از قفس تن پرید. ما از خداییم و به خدا
راجِعُونَ. فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَدیعَةُ، وَ اُخِذَتِ الرَّهینَةُ. اَمّا حُزْنى
بازمى گردیم. راستى که امانت بازگردانده شد، و گروگان دریافت گردید. اما غصه من
فَسَرْمَدٌ، وَ اَمّا لَیْلى فَمُسَهَّدٌ، اِلى اَنْ یَخْتارَ اللّهُ لى دارَکَ الَّتى اَنْتَ
ابدى است، و شبم قرین بیدارى است تازمانى که خداوند براى من جایگاهى راکه تو درآن اقامت دارى
بِها مُقیمٌ. وَ سَتُنَبِّئُکَ ابْنَتُکَ بِتَضافُرِ اُمَّتِکَ عَلى هَضْمِها، فَاَحْفِهَا
اختیار کند. به زودى دخترت از همدستى امت براى ستم بر او به تو خبر خواهد داد، در پرسیدن از او
السُّؤالَ، وَاسْتَخْبِرْهَا الْحالَ; هذا وَ لَمْ یَطُلِ الْعَهْدُ، وَ لَمْ یَخْلُ
اصرار کن، و خبر اوضاع را از او بخواه; در حالى که بین ما و تو فاصله زیادى نشده و زمانه از یادت
مِنْکَ الذِّکْرُ. وَالسَّلامُ عَلَیْکُما سَلامَ مُوَدِّع  ، لا قال وَ لا سَئِم.
خالى نگشته این همه ستم به ما شد. به هر دو نفر شما سلام باد سلام وداع کننده نه سلام رنجیده خاطر دلتنگ.
فَاِنْ اَنْصَرِفْ فَلا عَنْ مَلالة، وَ اِنْ اُقِمْ فَلا عَنْ سُوءِ ظَنٍّ بِما وَعَدَ اللّهُ
اگر از کنار مرقدت بروم نه از باب ملالت است، و اگر بمانم نه از جهت بدگمانى به آنچه خداوند
الصّــابِــریــنَ .
به صابران وعده داده است.

خطبه 193 نهج البلاغه